Εκείνη, ναι.

Ήρθε το φθινόπωρο και οι μενεξέδες ξεθώριασαν μπροστά στα χλωμά περάσματα της ημέρας που κι αυτή ακόμα ταλαιπωρεί αενάως την θλιμμένη Κατερίνα, με το να μην τη φέρνει πίσω τον Πέτρο και κάθε ίχνος έρωτος που έχει απομείνει στο καχεκτικό της πρόσωπο. Εκείνος έφυγε για να αποκτήσει ζωή και εκείνη έμεινε για να του διατηρήσει την παλιά του ξεθωριασμένη ρουτίνα, κάτω από το μαξιλάρι της που για χειμώνες ολόκληρους της κρατά συντροφιά καθώς στο ηφαιστιογενές χωρίο τους δεν υπάρχουν επισκέπτες. Οι ντόπιοι απόμειναν μόνοι και ξένοιαστοι. Το ηφαίστειο είναι η μοναδική συντροφιά ενός πάντα απόμακρου χωριού που ποτέ δεν αγάπησε τους ξένους του.