v1

όταν ήμουνα μικρή ήμουνα σαν μπάλα.
τόσο χοντρή.

τωρα που μεγάλωσα ίσιωσα και άλλαξα.
αδυνάτισα κι ομόρφυνα.

πήγα και στο πανεπιστήμιο
διάβασα και adorno.

τίποτα δε θυμάμαι.
λες και τη μέρα που τελείωσα το πανεπιστήμιο να άνοιξα το κεφάλι μου και ολα να βγήκαν έξω.

τίποτα δεν έμεινε μέσα.
το μόνο που θυμάμαι από το πανεπιστήμιο είναι ο γιώργος.

πολύ μου άρεσε. και το χε καταλάβει φυσικά. μα φυσικά. μα φυσικά.
αλλά εγω δε του άρεσα. όχι όχι, καθόλου δε του άρεσα.
ποτέ δε μου δόθηκε η ευκαιρία να του πω να παει να γαμηθεί.

βέβαια έτσι όπως ήμουν που να του αρέσω του παιδιού. Ήτο μορφωμένος και εγώ του φτιαχνα τους καφέδες. μορφωμένη δεν ήμοουν. ούτε και ωραία. η αλήθεια να λέγεται.
πάντα μου χαμογέλαγε. κι εγω του χαμογέλαγα. πριν βάλω τα σιδεράκια. δεν ήξερα και χαμογέλαγα στον κόσμο. μετά έμαθα και έπαψα να γελάω.

κάθε μέρα γέλαγα και ακόμα γελάω στο δωμάτιο μου μόνη μου για να αναπληρώνω το χαμένο γέλιο όλης της υπόλοιπης μέρας. κάθε βράδυ ξαναζώ όλη την προηγούμενη μέρα. κάθε βράδυ πάω στο γραφείο, φτιάχνω ταμπελάκια για τα ντοσιέ, αλλά και κάθε βράδυ όταν του παραγγέλνω φαγητό πάντα παραγγέλνω το λαθος, έτσι για να μένει νηστικός. και κάθε βράδυ φεύγω από τη δουλειά νωρίτερα. και κάθε βράδυ τελος πάντων ζω μια δευτερη μέρα.

έχει ενδιαφέρον μέχρι να γίνεις ψυχασθενής και να αρχίσεις να παίρνεις φάρμακα. τοτε είναι που την γάμησα τελείως.
τό ξερα ότι είχα αρχίσει να μπερδέυω τις πραγματικότητες μέχρι που εκείνο το πρωί πήγα στη δουλειά και φόραγα το βρακί μου πάνω από το παντελόνι μου. σαν τον σουπερμαν. δε τους άρεσε και πολύ απ οτι κατάλαβα γιατι ενώ στην αρχή γέλαγαν (εδω τους άρεσε) μετά όταν αρχισα να τους λέω ότι με έχουν κουράσει οι καθημερινές βόλτες στο hyde park με τον Αλβερτο και την Σοφία έπαψαν να γελάνε.

εκεί έσπασε η μάζωξη και έμεινα μόνη μου.