Η "ευκολία" της Αισθητικής

Χορός στη Λυρική, όπερα στο Μέγαρο, θέατρο στο Νέο Κόσμο, ζωγραφική στην Πινακοθήκη, Γκοντάρ στην ψηφιακή και αγελάδες σε όλη την Αθήνα.

Τι ναι όλα αυτά; Μα ξέρεις τι είναι όλα αυτά. Όλα αυτά είναι Τέχνη βεβαίως βεβαίως.

Τέχνη βέβαια, αντιληπτό, αλλά και πάλι έχεις απορίες. Τί θέλει να πει ο σκηνοθέτης και τί ο ζωγράφος; Τί θέλει να διαλαλήσει ο χορογράφος και τί ο σκηνογράφος;

Αυτές οι ελλείψεις στην επικοινωνία μεταξύ κοινού και καλλιτέχνη νομίζω έχουν καταστήσει την Τέχνη πεδίο των "πεπαιδευμένων" και μόνο. Οι ίδιες ελλείψεις είναι και οι λόγοι που επικαλούνται πληθώρα κενών ατόμων για να ονομάσουν τις "χειροτεχνίες" τους τέχνη.

Αυτό το επικοινωνιακό κενό είναι απόλυτα πλαστό και κατασκευασμένο. Η Τέχνη και τα έργα αυτής αρχικά δημιουργούνται για την αισθητική ανάταση τους ατόμου και δευτερευόντως για την προβληματική της ψυχής σου. Το ένα δεν ακυρώνει, ούτε και καλύπτει το άλλο. Μιλάμε απλά για τη διφασικότητα του φαινομένου της Τέχνης και τίποτα παραπάνω. Δεν θεωρώ εαυτόν καλλιτέχνη όπερ και λέω ακριβως αυτό που θέλω να πω.

Η βασική διαφορά των δύο αυτών χαρακτήρων είναι πώς ο ένας δεν προαπαιτεί βαθειά παιδεία για να εξασκηθεί. Όλοι κατέχουμε ένα κριτήριο Αισθητικής, και εφόσον κάτι τέτοιο βασίζεται κατα ένα μεγάλο ποσοστό στην υποκειμενικότητα, όλοι έχουμε και τα "όπλα" να το υπερασπιστούμε.

Είναι απλά θέμα Αισθητικής. Όλοι δεν αναγνωρίζουν το ωραίο μόλις το δούν άλλωστε;

Απόλαυσε λοιπόν, τις κινήσεις της μπαλαρίνας, τις μελωδιες του Βέρντι, τα χρώματα του Μονέ, τα πλάνα του Γκοντάρ και... τις αγελάδες σε όλη την Αθήνα.