Βασιλείς και ιπποκόμοι

Όσο περνούν οι μέρες στη δουλειά τόσο πιο πραγματική μοιάζει η θεωρία μου περί διαχωρισμού των προσωπικοτήτων σε "βασιλείς και ιπποκόμους". Ίσως να ακούγομαι συντηρητική, αν όχι φασίστρια αλλά δεν χρειάζεται καν να υποστηρίξω αυτή τη θεωρία μου αφού καθημερινά επιβεβαιώνεται και αυτο-αποδεικνύεται.
Δεν είναι θέμα ρατσιστικού διαχωρισμού των ατόμων. Μιλάω για το προφανές!

Κάποιοι έχουν τον αέρα του γαλαζοαίματου, δεν ειναι ανθρωπάκια, ονειρεύονται μη κοινα όνειρα, βιώνουν διαφορετικά κάθε εμπειρία, δεν δουλεύουν σαν τα ζώα, έχουν ζωη πέρα από τη δουλειά, δεν ειναι μίζεροι ακόμα κι αν όλα πάνε σκατα.

Οι άλλοι, τα ανθρωπάκια, η πλέμπα, κάνουν ότι κάνουν όλοι, δουλεύουν και δε σκεφτονται παραπέρα, δουλέυουν και σκέφτονται μόνο μεχρι εκεί που φτάνει η μύτη τους, είναι μικροαστοί στο μυαλό στην πλειονότητα, κουτσομπολέυουν για να αποκτήσουν ενδιαφέρον στη ζωούλα τους και δεν έχουν καν την εμβέλεια μυαλού να ζηλέψουν τους άλλους. Είναι ευτυχισμένοι μέσα στα "κουτάκια" τους.

Ο τελευταίος λόγος είναι και η προφανέστερη διαφορά των δυο κατηγοριών. Οι μέν ζουν δυστυχείς κατα γενική ομολογία, οι δε παρασιτούν ευτυχείς κατα προσωπική εκτίμηση.

Τι να κάνεις όμως, όλοι στα ίδια σκατά κολυμπάμε.