Ζεστη...

Δε μπορω τη ζέστη. Με κάνει και ζεσταίνομαι.
Δε μπορώ τα αδέρφια. Μου τι δίνουν.
Δε μπορώ τους γονείς. Με πνίγουν.
Δε μπορώ τους φίλους. Όλο παράπονα ειναι.
Δε μπορώ τους εχθρούς. Στο παίζουν φίλοι.
Δε μπορώ τη δουλειά. Απλά τη σιχαίνομαι.
Δε μπορώ τη γλουτένη. Με φουσκωνει.
Δε μπορώ τα πόδια μου. Βρωμάνε.
Δε μπορώ τα γλυκά. Με παχαίνουν.
Δε τη μπορώ. Με εχει κουράσει.
Δε μπορώ τους άλλους οδηγούς. θέλω να τους τρακάρω.
Δε τον αντέχω. Μου χει σπάσει τ αρχίδια.
Δε μπορώ τα μπαρ. Αναγκάζομαι να μιλάω.
Δε μπορώ τους κοινωνικούς. Είναι στην πραγματικότητα ηλίθιοι.
Δε μπορώ. Ειλκρινά και από τα βάθη της ψυχής μου δε μπορώ. Δεν αντέχω και πραγματικά , με όλο μου το είναι και στο λόγο της τιμής μου, και ορκίζομαι σε ότι έχω ιερό πως θα αρχίσω να φωνάζω τόσο ώστε να μου κλείσει η φωνή και να μη χρειάζεται να μιλάω σε κάθε περίσταση. ονειρεύομαι ενα κόσμο.... μουγκο.