το νόημα και η απώλεια αυτού και ξανά το νόημα

Δεν γράφω και πολύ συχνά. Βαριέμαι μάλλον. Γεμίζω τον χρόνο μου με άλλους λιγότερο ή περισσότερο διασκεδαστικούς τρόπους. Άλλη όμως είναι η πραγματική αιτία της μη «γραφικότητας» μου. Χάθηκε το νόημα.

Ίσως να μην είχε και ποτέ νόημα να γράφω σε ένα μπλόγκ στο νετ που δεν έχω κοινοποιήσει ούτε εγώ η ίδια σε κανέναν αυτή μου τη δραστηριότητα, παρά σε 2-3 οικεία μου άτομα. Έχω εξαρχής λοιπόν περιορίσει στο ελάχιστο το αναγνωστικό κοινό που –υποθέτουμε πάντα- θα απολάμβανε την ανάγνωση 10 γραμμών συντεθειμένων από εμένα. Δια να ακριβολογώ έχω κάνει το χειρότερο δυνατό, διότι αφ’ ενός δε με διαβάζουν όσοι θα ήθελα να με διαβάζουν, αφ’ ετέρου με διαβάζουν τόσοι ώστε να μην μπορώ να εκφραστώ με την απόλυτη και άκρατη ελευθερία των μύχιων σκέψεων μου.

Τι κάνουμε σε αυτές τις περιπτώσεις;
(Σιχαίνομαι τους συγγραφείς που γράφουν σε α’ πρόσωπο αλλά εδώ έχουμε δύο τινά : 1. δεν είμαι συγγραφέας και 2. η θλίψη μου είναι πολλή μεγάλη για να δώσω σημασία στον εαυτό μου, πόσο μάλλον όταν εκείνος και κανείς άλλος παρά εκείνος με οδήγησε σε αυτή την θλιβερή κατάσταση).

Θα συνεχίσω φυσικά να γράφω – παρά το μάταιο της απουσίας αναγνωστών και νοήματος - γιατί δεν αρκούν οι παρέες για να εκφράσω την ιδιαιτερότητα που ανακαλύπτω κάθε μέρα μέσα μου και δεν έχω χώρο να πνίξω κι άλλα πράγματα. Είναι απλά θέμα χώρου ή καλύτερα έλλειψης αυτού.

Έχω τιγκάρει. Και μάλλον αυτό το τελευταίο δείχνει πως βρέθηκε το νόημα και πάλι.