Το κενό στη φιλοσοφία.

http://el.wikipedia.org/

Η φιλοσοφική διαμάχη για την έννοια του κενού
Ο Λεύκιππος -για τον οποίο σχεδόν τίποτα δεν είναι γνωστό- και ο Δημόκριτος από τα Άβδηρα, οι γνωστότεροι των Ατομικών φιλοσόφων, θεωρούσαν πως το κενό υπάρχει ως χώρος δίχως ύλη, αντίθετα από τους Ελεάτες που θεωρούσαν ότι αυτό που δεν υφίσταται δεν μπορεί να υπάρχει. Σε αυτό το κενό περιέχεται άπειρος αριθμός αδιαίρετων μονάδων (άτομα) αποτελούμενα μεν από αδιαφοροποίητο υλικό, αλλά διαφορετικά ως προς το μέγεθος και το σχήμα. Κινούμενα ποικιλότροπα σε τυχαίες τροχιές, έρχονται σε επαφή με παρόμοια άτομα και σχηματίζουν τον αισθητό κόσμο.
Ομοίως, ο Γοργίας αναφέρει στο ρητορικό έργο του Ελένης Εγκώμιον ότι οι μετεωρολόγοι -εννοώντας τους κοσμολόγους- διαφωνούν μεταξύ τους, «...χρὴ μαθεῖν πρῶτον μὲν τοὺς τῶν μετεωρολόγων λόγους, οἵτινες δόξαν ἀντὶ δόξης τὴν μὲν ἀφελόμενοι τὴν δ' ἐνεργασάμενοι τὰ ἄπιστα καὶ ἄδηλα φαίνεσθαι τοῖς τῆς δόξης ὄμμασιν ἐποίησαν...» . Προφανώς οι διαφωνούντες φιλόσοφοι είναι οι Ατομικοί και οι Ελεάτες. Στην πραγματεία του Περί του μη όντος ή περί της φύσεως, τα επιχειρήματα και τα αντεπιχειρήματά του αναφέρονται στους «μονιστές» Ελεάτες, οι οποίοι ενεπλάκησαν σε διαφωνία με τους «πλουραλιστές» Ατομικούς για το ον και το μη ον, δηλαδή το κενό.
Φαίνεται πως η προσωκρατική φιλοσοφία ως ένα σημείο διαπνέεται από αυτή τη διαφωνία, γεγονός που πιστοποιείται από τις απαντήσεις των ύστερων προσωκρατικών φιλοσόφων στους Ελεάτες. Η υπόθεση της απάντησης στους Ελεάτες υποστηρίζεται από τον Αριστοτέλη, (Περί γενέσεως και φθοράς A8, 323a23-32) αλλά και από τον Γοργία. Ο Αριστοτέλης τονίζει τέσσερα χαρακτηριστικά της φιλοσοφικής διαμάχης ανάμεσα στους αποκαλούμενους μονιστές και τους πλουραλιστές, το κενό ή μη ύπαρξη, την πολυπλοκότητα, το γίγνεσθαι και την κίνηση. Τα ίδια τέσσερα χαρακτηριστικά τούτης της διαμάχης επιβεβαιώνονται από τον Γοργία, ο οποίος στην πραγματεία του Περί του μη όντος τα αναφέρει ως εξής:
• Ον έναντι του μη όντος
• Δημιουργημένη έναντι της αδημιούργητης ύπαρξης
• Το ένα έναντι των πολλών όντων
• Το ακίνητο και αδιαίρετο ον έναντι των πολλών και διαιρετών όντων.
Τη διαφοροποίηση ανάμεσα στη μοναδικότητα, το ακίνητο, το αδιαίρετο των Ελεατών και το διαιρούμενο, την πολλαπλότητα των όντων και την κίνηση των πλουραλιστών εντοπίζει και ο Πλάτων. Ο μονιστής Παρμενίδης με τη σειρά του επιτέθηκε στο θεμέλιο της ιωνικής φιλοσοφίας της πολυπλοκότητας, βεβαιώνοντας την ενότητα και τη μοναδικότητα του όντος. Θεώρησε ότι είναι πέραν της λογικής η αντίληψη πως η φωτιά -για παράδειγμα- μπορεί να αλλάξει μορφές και να γίνει κάτι άλλο, παραμένοντας ουσιαστικά η ίδια οντότητα.
Φαίνεται πως όλων των ειδών οι αλλαγές -όπως και το κενό άλλωστε- δε θα μπορούσαν να ερμηνευθούν από τον μηχανισμό της πύκνωσης και της αραίωσης του Αναξιμένη. Οι Πυθαγόρειοι, που ακολούθησαν τους Ιώνες Αναξίμανδρο και Αναξιμένη, αμφισβήτησαν την ορθότητα του Παρμενίδη με ένα γεωμετρικό επιχείρημα, προκειμένου να αποδείξουν ότι η σκέψη του οδηγούσε σε αυτοαναιρούμενη άρνηση της πολλαπλότητας. Ενάντια στους Πυθαγόρειους ο Αναξαγόρας και ο Εμπεδοκλής, κατόπιν ο Ζήνων, στη βάση της πυθαγόρειας υπόθεσης των μοναδικών σημείων απέδειξαν διαλεκτικά ότι η δική τους υπόθεση περί πολλαπλότητας κατέληγε σε περισσότερο ακραίες αντιφάσεις. Ο Εμπεδοκλής και ο Αναξαγόρας προσπάθησαν να αναδομήσουν τη φυσική φιλοσοφία των Ιώνων, υιοθετώντας τη λογική του Παρμενίδη. Ερμήνευσαν τις φαινόμενες αλλαγές με τη συσπείρωση και την απομάκρυνση των μορίων και περιόρισαν την αλλαγή στο πεδίο της τοπικής κίνησης και αναδιάταξης. Χώρος για το κενό δεν υπήρχε πλέον εφόσον ακόμη και ο αέρας είναι απλά ένα υλικό στοιχείο. Πρώτα ο Ζήνων και κατόπιν ο Μέλισσος της Σάμου -η μετακόσμησις σύμφωνα με τον Μέλισσο δεν είναι δυνατόν να υπάρχει, γιατί κάτι τέτοιο με όρους αυστηρής λογικής θα σήμαινε ότι δημιουργήθηκε από το τίποτα μια διάταξη που δεν υπήρχε και μια διάταξη που υπήρχε, εξαφανίστηκε- εφήρμοσαν την αυστηρή ελεατική λογική στις θεωρίες του Εμπεδοκλή και του Αναξαγόρα για να αποδείξουν ότι αν δεν υπάρχει κενό, δεν μπορεί να υπάρχει κίνηση. Εφόσον, λοιπόν, δεν ήταν πλέον δυνατόν να υποθέσει κανείς την κίνηση δίχως την παρουσία του κενού, οι Ατομικοί προκάλεσαν τους μονιστές Ελεάτες αποδεχόμενοι την ύπαρξη του κενού, της μη ύπαρξης.