with no title. with no title at all.

Προχθές βγήκε. Πήγε σε μία φίλη της που είχε γενέθλια. Προσπάθησα να την πείσω ότι ήταν κουρασμένη, μέχρι και πονοκέφαλο της προκάλεσα αλλά δε με άκουσε και πήγε και ήπιε.ήπιε ήπιε ήπιε όσο ποτέ κανείς δεν έχει πιεί.
Εχθές πάλι βγήκε. Πήγε πάλι βόλτα. Μυαλό δε βάζει και πάλι ήπιε.
Συνεχίζει να βγαίνει, μέχρι και στη δουλειά πηγαίνει, κάθε Δευτέρα, παρ’ ότι της λέω να μην. Συνεχίζει να σηκώνεται τα πρωινά παρά τις ρητές μου απαγορεύσεις. Συνεχίζει να δείχνει ότι νοιάζεται παρά τα πραγματικά της συναισθήματα. Συνεχίζει να δουλεύει παρά το ότι δεν πληρώνεται. Συνεχίζει να χαμογελάει παρά το ότι δεν το αισθάνεται.

Έχει αποσκιρτήσει και όσο περνάει ο καιρός απομακρύνεται όλο και περισσότερο από τη βάση της. Έχει ήδη φύγει, τετράγωνα μακριά, και δύσκολα θα επιστρέψει. Είναι επικίνδυνα στους δρόμους και τα δρομάκια της Νέας Υόρκης για μια κοπέλα σαν αυτή. Που δείχνει αθώα, επειδή είναι αθώα, που δείχνει αδιάφορη, επειδή δεν είναι αυτή, που δείχνει αδύνατη, επειδή έχει πάψει να τρώει.

Και όσο γίνονταν όλα αυτά, εγώ την φώναζα να γυρίσει σπίτι, στην Αθήνα, αλλά εκείνη δεν άκουγε. Ή άκουγε και δεν την ένοιαζε. Ή άκουγε και την ένοιαζε αλλά δεν ήθελε, ή νόμιζε ότι δεν ήθελε. Τα σενάρια είναι τόσα, όσα και τα κρίνα του αγρού.

Και τώρα; Τώρα τι θα γίνει; Χάθηκε και αυτή; Και εγώ που έμεινα σπίτι; Τι θα κάνω; Θα περιμένω να γυρίσει. Δε μπορώ να κάνω αλλιώς. Δε μπορώ να κάνω τίποτα αλλιώς. Αν δε γυρίσει δε θα ησυχάσω και αν δεν ησυχάσω δε θα γυρίσει. Θα πέσω για ύπνο.

Ελπίζω να γυρίσει σύντομα και να μην ξυπνήσω σε 20 χρόνια.