lemon tupperware

Είμαι κίτρινος και έχω πορους. Νομίζω, δεν ειμαι και βέβαιος ωστόσο, αλλά νομίζω ότι είμαι ένα λεμόνι. Οι υποψίες μου ενισχύονται από το γεγονός ότι προχθές με κόψανε στη μέση, με πιέσανε σε ένα κωνικό σχήμα με αυλάκια, με στίψανε δηλαδή αν καταλαβα καλα και αν άκουσα καλά τον καριόλη που προανήγγειλε την πράξη του πριν την κάνει, o πουτάνας γιος. Με στίψανε και με χύσανε μέσα σε ένα αμαρέτο. και με σερβίρανε σε μια άσχημη γκόμενα που να πίνει δεν ήξερε καθώς με ήπιε μονορούφι.

Τώρα βέβαια σα λεμόνι δεν υπάρχω. από λεμόνι έγινα χυμός λεμονιού και διασπάστηκα σε 2 λεμονόκουπες.
Τώρα έχω μετενσαρκωθεί και έχω επανέλθει ως τάπερ. Είμαι πλαστικός και διάφανος. Μπορούν να δουν μέσα μου δηλαδή. Αυτό με τσακίζει. Αυτό με διαλύει. Αλλα και με ζαλίζει γιατι μεταφέρομαι κάθε μέρα, γεμίζω με φαί, αδειάζω, με πλένουν, κάποιες φορές όχι τόσο καλά και γεμίσω λίγδα και πουρί. μετά αρχίζω και βρωμάω και με ξαναπλένουν. Αλλά ποτέ δε με πετάνε. Σα λεμόνι έζησα λίγο, αντικειμενικά λίγο, αλλά σαν τάπερ θα ζήσω την αθανασία. Θα βλέπω τους άλλους να πεθαίνουν κι εγώ θα γεμίζω-αδειάζω ρύζια και κοτόπουλα, κεφτέδες και βλήτα.

Νοσταλγώ τις μέρες μου σα λεμόνι. Μπορεί να ήμουν ξινός και μπορεί να έζησα λίγο, αλλά ήμουν κίτρινος και ζουμερός, και είχα εξέλιξη και πρόοδο, ήμουν μπουμπουκι στη λεμονιά και εξελίχθηκα σε αμαρέτο λεμόνι.
Σαν τάπερ όμως η μεγαλύτερη συγκίνηση που θα βιώσω θα ναι το πολύ πολύ να γεμίσω με σοκολατάκια από τον μαξ πέρυ ή καμία μαντλέν του παρλιάρου.

τι να κάνεις όμως, δε μπορείς να τα έχεις όλα, θα ζήσω έστω να δώ την καταστροφή του κόσμου. i can live with that...