παντα αναρωτιέμαι

πάντα αναρωτιέμαι αν εγώ γνωριζα τον εαυτό μου σε μία περίσταση, τι γνώμη θα σχημάτιζα για μένα. το να μη μιλάς σε προστατευει από κακεντρεχή σχόλια. όλοι περιορίζονται στο "η ντροπαλή φίλη σας".

αυτό ήμουν πάντα και αυτό είμαι και τώρα. δε με νοιάζουν οι γνώμες των άλλων τελικά. εγω θα τους κρίνω από τα ρούχα που φοράνε και πάλι. δεν περιμένω και αυτοί να με κρίνουν από το άφταστο μυαλό μου ή τη ρητορική μου δεινότητα ή την ευγένεια πρωτοκόλλου που δε με χαρακτηρίζει.

και όλο στο ίδιο συναίθημα καταλήγω. βαριέμαι. δε βρίσκω ενδιαφέρον. όλο το ενδιαφέρον βρίσκεται στο κεφάλι μου. και όλο το στυλ βρίσκεται στα ρούχα μου. και όλη η ομορφιά βρίσκεται δίπλα μου. και όλη η βλακεία απέναντι μου. και όλη η κακογουστιά γύρω μου.

οι άνθρωποι είναι περίεργοι. και βαρετοί. και τόσο συνηθισμένε φάτσες όλες τους. και όσοι δεν φαίνονται συνηθισμένοι είναι και αυτοί και το καταλαβαινεις όταν μιλήσεις μαζί τους.

γιατι να βαριέμαι τόσο πολύ τη συναναστροφή;
πόσες ώρες να περασω πια κλεισμένη στις βερσαλίες...