Οι αρρωστημένες σκέψεις ενός λαγού

τον πατέρα μου τον λένε κωστα και τη μάνα μου Ελένη. Γιορτάζουν την ίδια μέρα. Τον αδερφό μου γιωργο και εμενα γεωργια. γιορτάζουμε την ίδια μέρα.
Η ζωή μπορείς να είναι πολύ βαρετή μερικές φορές. Κάποιες φορές μπορει να μην ειναι βαρετή αλλα αυτο τις περισσότερες φορές σημαίνει δυσάρεστη ζωη. Τις σπάνιες φορές που αυτό σημαίνει χαρμόσυνα νεά έχεις απλά καταλάβει λάθος ή έχεις ανοίξει λάθος φάκελο.

Αλλά βασικά η ζωή ειναι βαρετή. όπως η ονοματοδοσία της οικογένειας μου. Είναι ανιαρή και πληκτική. Είναι τεμπελοζωή ενός σκύλου που αλλάζει σημείο ξαπλας ανα ώρα μετακίνησης της σκιάς του δέντρου. Κι εγώ έτσι θα κάνω. Θα ακολουθώ τη σκιά του δέντρου.

Ειλκρινά πιστεύω πως πρέπει να είσαι αρκετά παραμυθιασμένος αν στοχεύεις στην υστεροφημία σου και την οιασδήποτε μορφή καταξίωση σε αυτή τη ζωή. Ούτε και στην επόμενη φυσικά θα συμβεί αυτό. Αλλά όταν επιστρέψεις σαν κουνέλι, θα είσαι πραγματικά ευτυχιμένος και η υστεροφημία θα ειναι κάτι το οποίο θα βασανίζει τους άλλους, τους ανθρώπους δηλαδή, και θα γελάς τόσο πολύ με αυτούς που το μόνο που θα σε νοιάζει είναι μην πάθει κράμπα η κοιλιά σου από τα γέλια και έχεις πρόβλημα μετά να χωνεψεις το μαρούλι.

Γενικά, νομίζω πως το δυστυχέστερο πλάσμα στον πλανήτη ειναι ο ανθρωπος, και φυσικά αυτό το έχουν πει κι άλλοι πριν απο μένα, αλλα εμένα δε με νοιάζει να κατοχυρώσω το copyright της ιδέας, το μόνο που με νοιάζει ειναι "να πιάνω τα παιδιά εκεί που πάνε να ξεφύγουν στο χωράφι με τη σύκαλη".

Ωστόσο, τελευταία έχω πετύχει εξαιρετικά ενδιαφέροντα άτομα. Και εξαιρετικά βαρετά άτομα. Στα δεύτερα δε βρισκώ το λόγο πια να ειμαι ουτε καν ευγενική. Έχουν καταρριφθεί όλοι οι κανόνες. Στα πρώτα δεν έχω διάθεση να μιλάω, εκει δεν υπήρξαν ποτέ κανόνες, γιατι αυτόι πάντα με έκαναν να νιώθω εγώ βαρετή και δεν ήθελα όυτε καλημέρα με αυτούς.

Ένα ειναι βέβαιο. Αυτοί ειναι τρελοί και εγώ ειμαι νορμάλ.