Οι φίλοι μου

Φίλους πολλούς δεν έχω. Και αυτοί που έχω πολλοί μου πέφτουν. Μερικούς τους ξέρω απο πολύ παλιά. Ολόκληρη τη ζωή μου. Τους αγαπάω όλους όμως πάρα πολύ. Πολλές φορές βέβαια δε τους αντέχω. Κανένα δεν αντέχω για πολύ βέβαια.

Είναι κυρίως κορίτσια. Η Ντίνα, η Γαρυφαλλιά, η Πένυ, η Βάλια, η Τζένη, η Λήδα. Δε θυμάμαι άλλες. Και για να μη θυμάμαι δε θα έχω. Καλύτερα γιατι οι φίλοι έχουν και απαιτήσεις και εγω δεν ειμαι των πολλών απαιτήσεων.

Οι φίλες μου όλες δουλεύουν και ειναι επιτυχημένες κυρίες. Εγω δεν ειμαι ακομα κυρία. Εγω ειμαι δις. Και έτσι θα παραμείνω. Δεσποινίς ετών 35. Επίσης, το 85% των φιλενάδων μου θα παντρευτούν. Εγώ δε θα παντρευτω. Και αυτό δεν ειναι επιπόλαια σκέψη μιας 15χρονής. Είμαι 25.

Αναρωτιέμαι πώς με βλέπουν οι φίλοι μου όμως. Με αγαπάνε όπως εγω τις αγαπάω;

Τι σκέφτονται για μένα άραγε;