Βαριεμαι. Κάθε μέρα και περισσότερο. Πολύ βαριέμαι. Τι να φταει αραγε; Η δουλεια; Βαριέμαι του θανατα σου λέω. Τίποτα δε με σώνει. Τίποτα, τίποτα, μη το συζητας. Βαριέμαι απο τη στιγμή που ξυπναω μέχρι τη στιγμή που θα κοιμηθώ. Τελικά το μόνο που μου αρέσει ειναι να γραφω. Μ αρεσει βέβαια γιατι δεν εχω στειλει τπτ σε κανενα περιοδικο και δεν εχω φαει καμια σοβαρη χυλοπιτα σε αυτον τον τομέα. Αμα φάω και εκει, εκει να δεις βαρεμαρα. Καμιά φορά νιωθω τυχερη βέβαια. Βιώνω συναισθηματα που σπανια ζει ο μεσος ανθρωπος. Σιγα μην αντιλαμβανεται κανεις τη βαρεμαρα που νιωθω εγω. Οι περισσότεροι βαριούντια λίγο, πάνε για ενα καφέ με τους φίλους τους, πάνε για ενα ποτό με το ταίρι και ισιώνουν. Εγώ έχω εξελίξει αυτό το συναίσθημα, αυτή την κατάσταση μαλλον σωστότερα (δεν ειναι συναισθημα η ανια), έχω πάει τη βαρετότητα ένα βήμα παραπέρα. Έχω δωσει στη βαρεμαρα υπόσταση με το να την αντιμετωπιζω σαν κατι όχι και τόσο παροδικό.
Κάποια στιγμη θα αναγνωριστώ. Ειναι στατιστικώς βέβαιο.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου